Artykuły

Już na etapie projektowania trzeba podjąć decyzje jaki rodzaj poddasza będzie realizowany. Dobór odpowiedniego rozwiązania konstrukcyjnego przy uwzględnieniu kształtu dachu, układu warstw oraz przyjętych materiałów wykończeniowych (dachówka, okładziny wewnętrzne) jest bardzo istotny i jak widać przy wielu realizacjach kłopotliwy.

Pamiętajmy o właściwej wentylacji połaci
Na użytkowym poddaszu nie można zapomnieć o prawidłowej wentylacji połaci dachowej, która zabezpiecza przed zawilgoceniem ocieplenia i gniciem konstrukcji drewnianej. Możemy zapewnić ją na dwa sposoby. Ze względu na zachowanie wobec pary wodnej przenikającej z poddasza rozróżniamy dwa podstawowe typy połaci dachowej:
- pokrycie szczelne dla pary wodnej, gdy wentylację zapewnia pustka powietrzna,
- pokrycie nieszczelne dla pary wodnej, gdy wentylację zapewnia membrana wysokoparoprzepuszczalna.

Pokrycie typu szczelnego oznacza połać z papą bitumiczną ułożoną na pełnym deskowaniu lub z folią (FWK) o niskiej paroprzepuszczalności (do 600 g/m²/dobę). W takim przypadku należy zawsze wykonać wentylowaną pustkę powietrzną pomiędzy papą lub FWK a ociepleniem. Szczelina powinna mieć grubość 3-6 cm, a jej zadaniem jest wentylacja połaci, dlatego należy pamiętać o stworzeniu wlotów (okap dachu, podbitka) i wylotów powietrza (kalenica, kratki wentylacyjne w ścianach szczytowych). Dla zapewnienia stałości wymiarowej szczeliny wentylacyjnej zaleca się wykonanie rusztu ze sznurka pomiędzy krokwiami w odległości od 3-6 cm od warstwy wiatroizolacji lub desek z papą. Dachy dwuspadowe a w szczególności kopertowe czy czterospadowe powinny mieć przestrzeń nad jętkami lub kleszczami silnie wentylowaną. W takich przypadkach należy wykonać tzw "garnki" celem połączenia przestrzeni wentylowanej pod deskami lub wiatroizolacją o niskiej przepuszczalności pary wodnej z przestrzenią pod dachówkami a dalej z atmosferą. Dlatego w takich przypadkach, zamiast pełnego deskowania z papą lub FWK o niskiej paroprzepuszczalności zaleca się stosowanie membran wysokoparoprzepuszczalnych, które już na etapie projektu eliminują późniejsze kłopoty.

Pokrycie typu nieszczelnego dla pary wodnej występuje przy stosowaniu na krokwiach wiatroizolacji o wysokiej paroprzepuszczalności (>600-800 g/m²/dobę lub Sd < 0,03 m). Para wodna z pomieszczeń suchych poddasza przenika przez paroprzepuszczalne warstwy połaci do szczeliny wentylacyjnej między membraną, a pokryciem dachowym. Nie ma potrzeby wykonywania pustki powietrznej. Zaleca się, aby pierwsza warstwa ocieplenia miała grubość o 1-2 cm mniejszą niż wysokość krokwi - w ten sposób zapobiegniemy wypychaniu wiatroizolacji w kierunku szczeliny wentylacyjnej.

Jak prawidłowo ocieplić poddasze?
Energooszczędne ocieplenie poddasza użytkowego to zawsze ocieplenie dwuwarstwowe. Musi ono spełniać podstawowe założenie tj. opór cieplny R = d / λ ma być: > 7,0 dla stropodachu, poddasza. Zalecana grubość dwuwarstwowego ocieplenia energooszczędnego poddasza wynosi minimum 30-34 cm. Tyle wełny zwykle nie mieści się pomiędzy krokwiami, dlatego najlepiej ułożyć ocieplenie w dwóch warstwach.

Pierwsza warstwa izolacji
Pierwszą warstwę ocieplenia z płyt TOPROCK lub MEGAROCK grubości 10-20cm układa się między krokwiami. Z odcinków o długości do 6 m docina się kawałki o 1,5 - 2 cm szersze od odległości w świetle między krokwiami. Taki naddatek i sprężystość skalnej wełny pozwalają na wykorzystanie sił tarcia i samodzielne utrzymywanie się tak dociętego ocieplenia między krokwiami. Ta cecha sprawia, że nie ma potrzeby wykonywania rusztów sznurkowych od strony płyt gipsowo-kartonowej - unikamy więc kilku tradycyjnych czynności, co przyspiesza ten etap pracy, a montaż bez trudu może wykonać jedna osoba przy jednoczesnym ograniczeniu ilość odpadów.

Druga warstwa izolacji
Po zamocowaniu metalowego rusztu, który trzeba wypełnić paskami wełny, między jego elementami układamy płyty drugiej warstwy ocieplenia.
Zalecanymi materiałami do wykonania drugiej warstwy ocieplenia są płyty ze skalnej wełny mineralnej - Superrock lub Rockmin o wymiarach 100 na 60 cm. Należy pamiętać o stosowaniu się do zasady przycinania z naddatkiem w celu klinowania płyt pomiędzy profilami. W ten sposób skutecznie redukujemy mostki cieplne na stykach płyt. Dzięki swojej masie izolacje firmy Rockwool Polska o odpowiedniej grubości znakomicie pochłaniają hałas wywołany padającym na blaszane pokrycie deszczem lub gradem.

Gdzie stosować folię paroizolacyjną
W pomieszczeniach suchych (pokoje, korytarz) przykręcamy płyty G-K bezpośrednio do rusztu, natomiast w pomieszczeniach wilgotnych (kuchnia, łazienka, WC) musimy wcześniej położyć folię paroizolacyjną. Przyklejamy ją do stalowego rusztu taśmą dwustronną lub mocujemy zszywkami, gdy ruszt jest drewniany. Wykonujemy zakłady 10 cm i sklejamy je taśmą dla zapewnienia szczelności paroizolacji.